τριαδικό ή τριάσιο

Γεωλογική περίοδος, η κατώτερη του μεσοζωικού αι. Τα κατώτερα όριά του με το πέρμιο, καθώς και τα ανώτερα με το ιουρασικό καθορίζονται με παλαιοντολογικά κριτήρια, εκτός από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η έναρξη της περιόδου σημειώνεται με την απόθεση χερσαίων αποθεμάτων επάνω σε θαλάσσιους σχηματισμούς ή και αντίστροφα, όπως σε περιπτώσεις μετάβασης του τ. προς το ιουρασικό. Η περίοδος αυτή διακρίνεται από μια αξιόλογη μαγματική δράση στις Ανατολικές Άλπεις (Δολομιτικές και Καρνίων ορέων), στη νότια Αφρική και στη Βραζιλία. Οι ορογενετικές κινήσεις, αντίθετα, υπήρξαν μάλλον σε ύφεση: στην Ευρώπη άρχισαν οι πρώτες ενδείξεις της αλπικής ορογένεσης, ενώ πτυχώσεις κάποιας σημασίας έπληξαν την Ινδοκίνα και τη νότια Αφρική. Το τ. λιθολογικά διακρίνεται σε γερμανική και σε αλπική φάση. Η πρώτη χαρακτηρίζεται από τη διαδοχική απόθεση 3 ειδών πετρογραφικών σχηματισμών: Buntsandstein (στικτός ψαμμίτης), σχηματισμός χερσαίος, ερημικός ή τεναγώδης· Muschelkalk (κογχυλιάτης λίθος), που είναι θαλάσσιος σχηματισμός· Keuper (νέος ερυθρός ψαμμίτης), παράκτιος σχηματισμός. Η αλπική φάση είναι καθαρά θαλάσσια (ασβεστόλιθοι, δολομίτες, μάργες) και διακρίνεται στις εξής υποδιαιρέσεις: βερφένιο, σκύθιο (κατώτερο τ.), ανίσιο, λαδίνιο (μέσο τ.) και κάρνιο, νώριο, ραίτιο (ανώτερο τ.). Κατά τη διάρκεια του τ., η χλωρίδα απέκτησε μια κάποια ομοιογένεια, με επικράτηση των γυμνόσπερμων, πάνω στις ξηρές που αναδύθηκαν, και με μεγάλη ανάπτυξη των ασβεστολιθικών φυκών στις θάλασσες. Η εξέλιξη της πανίδας των ασπόνδυλων είναι μάλλον γοργή αν και δεν εμφανίζονται νέα είδη: αξιοσημείωτη είναι όμως η φανταστική ανάπτυξη των αμμωνιτών και η αφθονία των ελασματοβράγχιων. Από τα σπονδυλωτά τη μεγαλύτερη διάδοση παρουσιάζουν τα αμφίβια· τα ερπετά αυξάνονται σε αριθμό και μορφές, και εμφανίζονται τέλος τα πρώτα θηλαστικά με πρωτόγονες μορφές, που μοιάζουν με τα σημερινά μονοτρήματα.